Kirsten Giethoorn is initiatiefnemer en voorzitter van de Stichting Friendship Foundation. Belangrijk om daarbij te vermelden is dat Kirsten dit werk belangeloos doet. Het zaadje van dit avontuur werd geplant toen Kirsten tijdens haar studie een rondreis maakte door Nepal, Indonesië en India. Hier realiseerde ze zich ontzettend goed dat ze een bevoorrecht mens is. Ze wilde graag haar in Nederland opgedane kennis delen met anderen. Als met kerst in 2004 de tsunami plaatsvindt, voelt Kirsten weer dat ze echt haar steentje wil bijdragen. Dus als op de televisie een programma verschijnt over het getroffen Sri Lanka en een dame vertelt over hulp die ze zoekt bij werkzaamheden aan een kindertehuis, twijfelt ze niet en belt haar op. Of ze iets kan betekenen. Ze zoeken timmerlieden, maar Kirsten wil als juf aan de slag. Ze heeft tenslotte pabo gedaan en werkt in Nederland ook als juf. Kirsten wordt gekoppeld aan een andere organisatie, ook een kindertehuis, en uiteindelijk reist ze dan daadwerkelijk af naar Sri Lanka.
Kende je Sri Lanka?
Nee, helemaal niet. Ik was me er ook niet van bewust dat er daar een burgeroorlog aan de gang was. Soms is het goed dat je niet alles van te voren weet. De dag voor wij vertrokken (Kirsten gaat samen met haar zus, red.) belde het kindertehuis mij op om te vertellen dat het hele verhaal niet doorging en dat we terecht konden bij een tehuis voor volwassen gehandicapten. Ik was leerkracht basisonderwijs, had nog nooit met mensen met een beperking gewerkt, wat moest ik me daar bij voorstellen? We besloten er heen te gaan en als het tegenviel, dan gingen we lekker vakantie houden. Nu schaam ik me om het zo te zeggen, maar ik had een ander beeld voor ogen.
Waar kwam je uiteindelijk terecht?
In een ontzettend verwaarloosde vrouwenopvang voor gehandicapten in de oostelijke provincie van Sri Lanka. Daar zaten we dan op de veranda, op een totaal andere plek dan we hadden bedacht, maar wat later het startpunt van de stichting bleek.
Wij hadden allemaal spulletjes meegenomen uit Nederland en we maakten echt contact met deze vrouwen door samen spelletjes te doen, te schilderen en te kleien. Dus toen wij terug naar huis gingen en de vrouwen achterlieten voelde dat niet goed.
Tegenwoordig wordt het in- en uitlopen van vrijwilligers weeshuistoerisme genoemd, ergens een tijdje vrijwilliger zijn en dan weer terug naar je comfortabele thuis met een mooi verhaal. Ik was, als juf, diep geraakt door de bewoners van het gehandicaptentehuis; met een kleine impuls kwam er meteen een fantastische ontwikkeling op gang. Ik ben bij thuiskomst de stichting begonnen. Vanuit Nederland ondersteun ik het lokale team in Sri Lanka. De country director, Leon Lawrence, dient bij mij projecten aan en ik zoek daar de perfecte partners bij. Alleen kom je natuurlijk niet ver.
Hoe kwam je in contact met Hemubo?
Eén van onze eerste projecten was de renovatie van een bejaardentehuis. Mijn zus kent de algemeen directeur van Hemubo, Rob van Hemert, en heeft hem over de stichting verteld en ons aan elkaar gekoppeld. Hemubo wilde heel graag meedoen. Renovatie ligt hen natuurlijk ook na aan het hart. Dat is hoe ik werk: ik zoek passende geldverstrekkers bij projecten. In het geval van het bejaardentehuis paste Hemubo perfect. Het was een meerjarenplan waarin we zowel het dak als alle elektriciteit, schilderwerk, sanitair en watertoevoer en -afvoer wilden verbeteren. Omdat ik het belangrijk vind de lokale bevolking te steunen is het nadrukkelijk niet de bedoeling dat de werklieden van Hemubo de werkzaamheden uitvoeren, maar dat de lokale bevolking die werkzaamheden uitvoert en ervoor betaald wordt. Dat komt dan ook de lokale economie ten goede.
Na het groot onderhoud wilde Hemubo betrokken blijven en nam ook het klein onderhoud voor zijn rekening. Je moet weten dat het daar 30 graden of meer is en ontzettend vochtig, plus de bouwmaterialen zijn niet van dezelfde kwaliteit als in Nederland. Dus onderhoud blijft nodig.
Wat vind je het leukste aan het werk voor de stichting?
Ik hou van het persoonlijk contact met donateurs. Ik vind het leuk om de lokaal opgestelde offerte te delen met Hemubo. Zo krijgen zij een inkijkje in de werkwijze en prijzen van materialen in Sri Lanka. En tussentijds geef ik regelmatig een update, met foto’s. Transparantie is erg belangrijk. We delen natuurlijk de mooie momenten met Hemubo, maar ik heb Tom Bergmans (directeur Hillen & Roosen, red.) ook wel eens gebeld omdat het niet liep zoals verwacht. “Komt goed”, zei Tom, “Hou ons maar op de hoogte, kan gebeuren!” Gelukkig kon ik hem ook weer bellen met het goede nieuws, dat het project – na corona – weer was vlot getrokken!
Zijn er meerdere projecten waar Hemubo bij betrokken is?
Friendship Foundation ging samenwerken met het lokale ziekenhuis, om een revalidatiecentrum te realiseren. Hemubo was co-financier van dit project. Op het terrein van het opvanghuis voor gehandicapten vrouwen, waar alles is begonnen, startten we een dagcentrum voor thuiswondende kinderen en jongeren met een beperking. Onze stichting huurt het gebouw van het opvanghuis. De huur die wij betalen, moet door het tehuis besteed worden aan (groot) onderhoud. En die huur – of donatie, zo je wil – wordt door Hemubo betaald. Deze constructie is voor een duur van vijf jaar. Dat is ook weer wat Hemubo typeert: zij willen ook een langetermijnverbinding aangaan. En dat is precies wat ik belangrijk vind voor Friendship Foundation: eigenaarschap en duurzaamheid.
Waar ben je trots op?
Ik ben ontzettend trots op wat wij in achttien jaar met het zeventienkoppige team in Sri Lanka en met alle sponsoren voor elkaar hebben gekregen! Er gaan 30 thuiswonende kinderen met een beperking naar school, waardoor hun ouders onder schooltijd een inkomen kunnen genereren. 35 gehandicapte vrouwen wonen in een toegankelijk en hygiënisch tehuis en krijgen een passend activiteitenprogramma. Het bejaardentehuis is goed onderhouden en biedt een veilige leefomgeving voor de 50 bewoners. We geven 35 volwassenen met een fysieke beperking een training ‘Werk&Inkomen’, zodat zij hun gezin kunnen onderhouden.
Maar misschien is het belangrijkste wel dat we blijven, dat we een commitment aangaan met de gehandicapten waarmee we werken in die regio. We hebben een groter doel voor ogen, namelijk acceptatie van mensen met een beperking. En daar is tijd voor nodig. Sri Lanka is een boeddhistisch land. Als je daar met een handicap wordt geboren, is de gedachte vaak dat er dan in een voorgaand leven iets niet goed is gegaan. Daarom is er weinig acceptatie voor mensen met een handicap en hun gezin. Als we hen een eerlijke plek willen geven in hun gemeenschap, is dat niet in een jaar gebeurd. Door sponsoren zoals Hemubo, die ook geloven in langetermijndoelstellingen, is dit een scenario dat realistisch is.
Op dit moment zijn we aan het kijken – dit idee ligt echt nog op de tekentafel – om een boerderij te starten waar mensen met een beperking kunnen werken en zo een salaris verdienen om bij te dragen aan het gezinsinkomen. Het voedsel dat van de boerderij komt, kan vervolgens binnen de gemeenschap worden verkocht – en zie hier dan het contact tussen de gehandicapten en niet-gehandicapten. Dit idee komt natuurlijk van het team in Sri Lanka. De Friendship Foundation is faciliterend. Zo moet dat ook zijn. Als het plan straks concreter wordt, dan ga ik weer op zoek naar een passend bedrijf om tot een prettige samenwerking en co-financiering te komen.
Wilt u, net als Hemubo, Stichting Friendship Foundation steunen? Kijk dan op de website: www.friendshipfoundation.nl.
Disabled-friendly society
Wat begon op de veranda van het tehuis voor volwassen gehandicapten is flink gegroeid. Inmiddels, achttien jaar later, werkt Stichting Friendship Foundation aan een ‘Disabled-Friendly Society’. Dat is een samenleving waarin mensen met een beperking meedoen. Momenteel versterkt Friendship Foundation 70 families met een gezinslid met een beperking met onderwijs en een training ‘Werk&Inkomen’. Daarnaast bereiken zij ruim 2500 mensen per jaar met ons inclusieprogramma ‘Bekend maakt Bemind’.
